Επιστρέφοντας απο τις καλοκαιρινές μου διακοπές, κατα τις 2 τα ξημερώματα, αν και εξουθενωμένη απο το μακρύ ταξίδι στο Αιγαίο, πέτυχα στην κρατική τηλεόραση αυτή την ταινία. Αρχικά μου φάνηκε κουραστικό, αργό και μονότονο αλλά άξιζε την υπομονή μου η ανατροπή που ακολούθησε. Την κατατάσσω σαφώς στις αγαπημένες μου ταινίες.
Οι «Ανθισμένες Κερασιές» σε σκηνοθεσία Ντόρις Ντόρι, σίγουρα θ
α σε ταξιδέψουν. Θα σε ταξιδέψουν κυριολεκτικά, από το Βερολίνο στη Βαλτική, και από εκεί στο Τόκιο. Θα σε ταξιδέψουν επίσης μεταφορικά, από τη ζωή στο θάνατο και στη συνέχεια στην ίδια τη ζωή. Τα εισιτήρια δεν είναι ακριβά και οι αποσκευές θα είναι ελάχιστες!
Οι «Ανθισμένες Κερασιές» σε σκηνοθεσία Ντόρις Ντόρι, σίγουρα θ
α σε ταξιδέψουν. Θα σε ταξιδέψουν κυριολεκτικά, από το Βερολίνο στη Βαλτική, και από εκεί στο Τόκιο. Θα σε ταξιδέψουν επίσης μεταφορικά, από τη ζωή στο θάνατο και στη συνέχεια στην ίδια τη ζωή. Τα εισιτήρια δεν είναι ακριβά και οι αποσκευές θα είναι ελάχιστες! Ένα αγαπημένο ζευγάρι μεσήλικων αποφασίζει να επισκεφτεί τα παιδιά του στο Βερολίνο. Η απόφαση δεν είναι αθώα, η σύζυγος γνωρίζει πως ο άνδρας της δεν έχει πολλούς μήνες ζωής. Μη θέλοντας να του αποκαλύψει την αλήθεια για την υγεία του όμως ακόμη, τον προτρέπει να πάνε αυτό το ταξίδι. Κατά το ταξίδι, και σε λίγες μόνο μέρες οι γονεις συνειδητοποιούν πως τα παιδιά τους έχουν τις δικές τους ζωές και πως λίγα πράγματα γνωρίζουν οι μεν για τους δε πλέον. Ο προορισμός τους αλλάζει αλλά μια τεράστια ανατροπή θα κάνει τον Ρούντι, να επιστρέψει μόνος στο μικρό χωριό τους. Από εκεί, θα πάρει ο ίδιος την απόφαση να ταξιδέψει ξανά, αυτή τη φορά ως το Τόκιο όπου εργάζεται ο άλλος τους γιος. Πηγαίνοντας εκεί, θα κάνει το ταξίδι που πάντα ονειρεύονταν η γυναίκα του Τρούντι αλλά συνεχώς το ανέβαλαν.
Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη, αλλά και στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι. Μια δύναμη που δεν θέλει και πολύ για να εκδηλωθεί, μια δύναμη που μας είναι απαραίτητη για να συνεχίσουμε. Απαραίτητη για να ξεπεράσουμε ένα θάνατο, απαραίτητη για να δεχτούμε άλλους, μικρότερους χωρισμούς. Ο Ρούντι κάνει την υπέρβαση και από ένας ήσυχος, άνθρωπος του σπιτιού, δουλειά-σπίτι, που δεν αρέσκεται στην περιπέτεια, «οργώνει» μόνος του το Τόκιο χωρίς να μπορεί καν να συνεννοηθεί για τα βασικά. Η ανάγκη του να αγαπιέσαι αλλά και να δέχονται οι άλλοι την αγάπη και το ενδιαφέρον σου είναι από τα μοτίβα που εμφανίζονται συχνά στο σενάριο. Ο Ρούντι ως ήρωας φαίνεται να σηκώνει στις πλάτες του πολλαπλά φιλοσοφικά ερωτήματα. Η ζωή όμως συνεχίζεται, και ακόμη και ο θάνατος, όταν κάποιος έχει τελειώσει με τις «υποθέσεις» του στη γη, ακόμη και αυτός, φαντάζει σαν μια καινούρια αρχή, κάπου μακριά, κάπου εκεί, στους πρόποδες του Φίτζι.
Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη, αλλά και στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι. Μια δύναμη που δεν θέλει και πολύ για να εκδηλωθεί, μια δύναμη που μας είναι απαραίτητη για να συνεχίσουμε. Απαραίτητη για να ξεπεράσουμε ένα θάνατο, απαραίτητη για να δεχτούμε άλλους, μικρότερους χωρισμούς. Ο Ρούντι κάνει την υπέρβαση και από ένας ήσυχος, άνθρωπος του σπιτιού, δουλειά-σπίτι, που δεν αρέσκεται στην περιπέτεια, «οργώνει» μόνος του το Τόκιο χωρίς να μπορεί καν να συνεννοηθεί για τα βασικά. Η ανάγκη του να αγαπιέσαι αλλά και να δέχονται οι άλλοι την αγάπη και το ενδιαφέρον σου είναι από τα μοτίβα που εμφανίζονται συχνά στο σενάριο. Ο Ρούντι ως ήρωας φαίνεται να σηκώνει στις πλάτες του πολλαπλά φιλοσοφικά ερωτήματα. Η ζωή όμως συνεχίζεται, και ακόμη και ο θάνατος, όταν κάποιος έχει τελειώσει με τις «υποθέσεις» του στη γη, ακόμη και αυτός, φαντάζει σαν μια καινούρια αρχή, κάπου μακριά, κάπου εκεί, στους πρόποδες του Φίτζι.
του Σταύρου Γανωτή 
stavros.ganotis@myfilm.gr Η μεγαλύτερη ευχή όλης μου της ύπαρξης, είναι να φύγω πριν από την σύντροφο μου. Να πέσω στο χώμα και να γίνω στάχτη, πριν το άνθος της μικρής μου κερασιάς χαθεί για πάντα…
Ο Elmar Wepper ερμηνεύει έναν άντρα, που έχει συνδυάσει κάθε έννοια ευτυχίας και ηρεμίας, με την ύπαρξη της συντρόφου του. Όμως η ζωή είναι, κατά ιερό κανόνα, εφήμερη και μοιραία ο ένας θα αποχωριστεί τον άλλον. Ο άντρας μένει μόνος του. Η επιλογή του είναι να γεμίσει το κενό όσο γίνεται περισσότερο, χωρίς ταυτόχρονα να μπορεί ή να θέλει να το εξαφανίσει. Η άλλη επιλογή είναι μονάχα ο θάνατος.
Καλωσορίζουμε την σημαντική γερμανίδα σκηνοθέτιδα Doris Dorrie στο σήμερα, με κάτι τελείως διαφορετικό, από αυτό που την αφήσαμε (‘Άντρες’, 1985). Την σάτιρα την έχει διαδεχτεί η ωριμότητα και κυρίως η συγκίνηση. Δεν θα σταθώ τόσο στην σκηνοθετική της πραότητα, αλλά στην σεναριακή της απλότητα που εδώ καταπλήσσει. Τα πρώτα λεπτά φοβάσαι ότι θα δεις κάτι το εξαιρετικά βαρετό, αλλά πολύ σύντομα θα καταλάβεις ό,τι και αυτά τα λεπτά είχαν την ουσιαστική τους σημασία. Λιτή σε όλα, σε παρασέρνει αισθητικά με την λογική και τον συμβολισμό της γραφής της, θυμίζοντας την απλότητα του γερμανικού σινεμά του χθες.
Ο Elmar Wepper καταφέρνει να σε συγκινήσει, σε βαθμό που θα ήθελες να τον γνωρίσεις από κοντά. Να δώσεις και εσύ μια μικρή λύση στο δράμα του, να συμπαρασταθείς στην επούλωση του τραύματος του. Η Aya Irizuki είναι η Giulietta Masina στο φελινικό ‘Λα Στράντα’. Μικροκαμωμένη, με εξωτερικευμένα συναισθήματα και έναν ανάλαφρο τρόπο αντιμετωπίσεως του δικού της δράματος. Η μουσική του Claus Bantzer ηχεί ευχάριστα και δένει την γερμανική συνείδηση με το απωανατολικό τοπίο.
για να πάρετε και μια γευση...http://www.youtube.com/watch?v=x4lOqi7qgFU
stavros.ganotis@myfilm.gr Η μεγαλύτερη ευχή όλης μου της ύπαρξης, είναι να φύγω πριν από την σύντροφο μου. Να πέσω στο χώμα και να γίνω στάχτη, πριν το άνθος της μικρής μου κερασιάς χαθεί για πάντα… Ο Elmar Wepper ερμηνεύει έναν άντρα, που έχει συνδυάσει κάθε έννοια ευτυχίας και ηρεμίας, με την ύπαρξη της συντρόφου του. Όμως η ζωή είναι, κατά ιερό κανόνα, εφήμερη και μοιραία ο ένας θα αποχωριστεί τον άλλον. Ο άντρας μένει μόνος του. Η επιλογή του είναι να γεμίσει το κενό όσο γίνεται περισσότερο, χωρίς ταυτόχρονα να μπορεί ή να θέλει να το εξαφανίσει. Η άλλη επιλογή είναι μονάχα ο θάνατος.
Καλωσορίζουμε την σημαντική γερμανίδα σκηνοθέτιδα Doris Dorrie στο σήμερα, με κάτι τελείως διαφορετικό, από αυτό που την αφήσαμε (‘Άντρες’, 1985). Την σάτιρα την έχει διαδεχτεί η ωριμότητα και κυρίως η συγκίνηση. Δεν θα σταθώ τόσο στην σκηνοθετική της πραότητα, αλλά στην σεναριακή της απλότητα που εδώ καταπλήσσει. Τα πρώτα λεπτά φοβάσαι ότι θα δεις κάτι το εξαιρετικά βαρετό, αλλά πολύ σύντομα θα καταλάβεις ό,τι και αυτά τα λεπτά είχαν την ουσιαστική τους σημασία. Λιτή σε όλα, σε παρασέρνει αισθητικά με την λογική και τον συμβολισμό της γραφής της, θυμίζοντας την απλότητα του γερμανικού σινεμά του χθες.
Ο Elmar Wepper καταφέρνει να σε συγκινήσει, σε βαθμό που θα ήθελες να τον γνωρίσεις από κοντά. Να δώσεις και εσύ μια μικρή λύση στο δράμα του, να συμπαρασταθείς στην επούλωση του τραύματος του. Η Aya Irizuki είναι η Giulietta Masina στο φελινικό ‘Λα Στράντα’. Μικροκαμωμένη, με εξωτερικευμένα συναισθήματα και έναν ανάλαφρο τρόπο αντιμετωπίσεως του δικού της δράματος. Η μουσική του Claus Bantzer ηχεί ευχάριστα και δένει την γερμανική συνείδηση με το απωανατολικό τοπίο.
Κριτική Σύνοψη
Το τρίτο, στην τάξη, καμάρι της φετινής γερμανικής σοδιάς είναι τρυφερό σαν άνθος κερασιάς και ευαίσθητο σαν καρδιά σπουργιτιού. Η Doris Dorrie παραδίδει μαθήματα ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και αγγίζει με μεγάλη ευκολία την ψυχή του ώριμου θεατή. Δύο πολύ όμορφες ερμηνείες, μια παιχνιδιάρα μουσική, ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα, παρά το βλοσυρό του θέμα. Και θα σας αγγίξει και θα σας συγκινήσει και αν τυχόν μοιράζεστε ολόκληρη την ύπαρξη σας με μια άλλη, δεν αποκλείεται και να χρειαστείτε μαντιλάκια…για να πάρετε και μια γευση...http://www.youtube.com/watch?v=x4lOqi7qgFU
